DLACZEGO BLOGOWANIE SPRAWIA MI TYLE RADOŚCI?

Determinantem dzisiejszego postu jest pytanie "Dlaczego czuję tak nieodpartą potrzebę blogowania?", które w ostatnim czasie zadałam sobie chyba ze sto razy.

Powiem szczerze - nie pamiętam dokładnie w którym momencie zrodził się pomysł założenia pierwszego bloga od którego wszystko się zaczęło. Pojedyncze blogi zaczęłam przeglądać bodajże jeszcze w gimnazjum. Zacznę od tego, że - mimo iż wiele osób twierdzi inaczej - jestem osobą dość nieśmiałą. Zostałam wychowana tak, żeby nigdy nie wychylać się przed szereg. Cicha, zamknięta w sobie szara myszka. Od dziecka byłam nijaka, brzydka. Gdy miałam 13, może 14 lat wygląd stał się moją największą obsesją. Bardzo bolały mnie słowa krytyki i mimo że pewnie tego nie pokazywałam, często płakałam w poduszkę, wstydziłam się swojego wyglądu; miałam okropne kompleksy na punkcie odstających uszu, wielkiego jak burak nosa, krzywych zębów, byle jakich włosów. To były koszmarne lata, w których z dnia na dzień zamykałam się w sobie jeszcze bardziej, pod lawiną wyzwisk i śmiechu starszych kolegów. Czułam się paskudnie. Trwałam w tej nieszczęsnej skorupie parę ładnych lat...

Aż pewnego dnia dorosłam. Obrałam inne, nowe piorytety. Nie mogę powiedzieć, że wygląd przestał być dla mnie ważny, bo chyba nigdy się tak nie stanie; mimo wszystko jestem dziewczyną, a dziewczyny zawsze zwracają na to uwagę. Ale wygląd przestał być najważniejszy. Pewnego dnia zwyczajnie przestałam obsesyjnie martwić się o to, jak wyglądam. Kompleksy nie zatruwają mi już życia tak jak kiedyś. I to między innymi blog pozwolił mi nabrać pewności siebie i dystansu do swojej osoby. Po kilku latach śledzenia blogerek zauważyłam, że nikt, dosłownie nikt nie jest idealny, a najbardziej uwielbiane są osoby, które... są sobą. W dodatku najwięcej przykrości sprawiają nam ci, którzy sami mają masę kompleksów i wylewając na nas wiadra pomyj, chcą je tak jakby pomniejszyć. Ponad dwa lata temu jeszcze bym o tym nie mówiła. Dziś się z tego śmieję. Wiem, że jeszcze dużo wody w rzece upłynie zanim zaakceptuję siebie w pełni, ale jestem na dobrej drodze. I bez mrugnięcia okiem, z głową wysoko uniesioną do góry, patrzę w te twarze, które niegdyś były dla mnie pełne pogardy. Dziś to ja triumfuję.

I życzę każdej z Was, udręczonej kompleksami czy wyśmiewanej, znalezienia się w tym momencie życia, w którym powiecie "Mam Was gdzieś, szydzę z Was. Czuję się dobrze sama ze sobą".